Sezon 2012 był pierwszym oficjalnym sezonem dla drużyny Pondzie MTB Team. Główny nacisk w tym roku położony był na uczestnictwo i wyniki w Świętokrzyskiej Lidze Rowerowej (ŚLR), który to cykl ma w naszym regionie pozycję dominującą. Jest on  uznawany do jeden z trudniejszych wyścigów MTB w Polsce. Ponadto charakteryzuje się dość dużą konkurencją, dlatego bardzo cieszymy się z osiągniętych sukcesów. 

A wszystko zaczęło się w Daleszycach. To właśnie tam zaliczyliśmy nasz pierwszy tegoroczny maraton z cyklu MTBCrossMaraton, popularnie zwanego Świętokrzyską Ligą Rowerową. W skrócie ŚLR. Był to zarazem mój debiut na najdłuższym dystansie – Master. Jak się okazało udany, gdyż w swojej kategorii zająłem 1 miejsce :) Potem startowaliśmy kolejno w Sandomierzu, Nowinach, Sielpii, Zagnańsku oraz Suchedniowie. Trasy były rozmaite. Kwitnące sady, leśne single, piaszczyste wydmy, szutrowe autostrady, kamieniste zjazdy i podjazdy.  Każdy z tych maratonów był zupełnie inny, ale też każdy z nich łączył w sobie jedno. Atmosferę. Ta za każdym razem była wspaniała.

Galiński MTB Maraton 2012 w Gielniowie był długo oczekiwanym punktem w kalendarzu. W końcu przyszedł ten dzień! Do Gielniowa mamy kawałek drogi, więc Przemka zawijam punktualnie o 7:00. Po 10 minutach jesteśmy na podwórku u Sebastiana gdzie pakujemy jego rower i ruszamy w drogę. 

Słońce wyszło zza chmur, zapowiadał się słoneczny dzień, więc postanowiłem wybrać się na Family Cup Kielce, czyli Mistrzostwa Województwa Świętokrzyskiego, a zarazem eliminacje do Mistrzostw Polski. Amatorów oczywiście :) Zawody miały rozpocząć się o 10:00 i tak było. Jednak usłyszałem, że moja kategoria wystartuje dopiero za około 2h…

Tym razem skład jedynie 3-osobowy.  Sender, Siemin i ja.  Udajemy się pod Kraków, do Michałowic i mamy nadzieję godnie reprezentować tam barwy naszego teamu :) Wstaję rano, myję się, wcinam jakiś makaron, sprawdzam czy wszystko spakowane i czekam na chłopaków. Czekam, czekam i doczekać się nie mogę. Standardowo spóźnieni :)

W Zagnańsku startowałem już w ubiegłym roku, tyle że na dystansie Fan. Jedyne co z niego pamiętałem, to zakorkowany długi podjazd albo raczej podejście chwilę po starcie oraz szutry, szutry i jeszcze raz szutry. Dla urozmaicenia trasy były to szutry płaskie, szutry z górki i szutry pod górkę. Były też szutry, które nie miały końca, ale w sumie do nich można zaliczyć wszystkie poprzednie. Oprócz tych monotonnych nawierzchni w pamięci utkwił mi jeszcze fakt, że to właśnie tutaj, na maratonie w Zagnańsku, w roku 2011, po raz pierwszy udało mi się objechać mojego mentora Michała :)